Positioneren doet pijn!?

Het doorvoeren van een duidelijke positionering binnen een organisatie vraagt om nogal wat competenties. Kennis en inzicht van de organisatie uiteraard, maar wat ik eigenlijk nog veel belangrijker elementen vind, zijn vasthoudendheid en uithoudingsvermogen. Het bepalen van de propositie is vaak niet het grootste probleem. Bovendien is dat een leuk en spannend traject. Wat is ons DNA en hoe krijgen we dat duidelijk op tafel?

Er worden in dit deel van het traject belangrijke keuzes gemaakt. En kiezen is ook altijd verliezen. Positioneren betekent: weglaten, niet alles willen vertellen. De kracht zit ‘m in het uitbenen tot op het bot: wie zijn we nu écht, wat is ons DNA? En dat betekent keuzes maken. Je kunt je nu eenmaal niet in alles onderscheiden.

En daarmee worden vaak de eerste hobbels zichtbaar. Keuzes maken doet pijn. Het betekent namelijk dat je zaken weglaat. En dat kan voor sommige mensen, afdelingen of vestigingen confronterend, spannend, beledigend of angstig zijn. En dan begint de strijd. Waarom laten we dit en dat weg? We zijn toch ook heel goed in zus en zo? En dan begint ook de uitruil en worden de eerste compromissen gesloten. Terwijl iedereen er van overtuigd is dat we ons nu toch écht moeten onderscheiden wordt er (veel) water bij de wijn gedaan. Maar een scherpe keuze is nu juist zo essentieel; scherpe messen snijden nu eenmaal beter.

Mijn oproep aan iedereen die zich met positioneren bezig houdt, actief of passief, hou vast aan de kern, blijf strijden voor die scherpe keus, hou vol! Uiteindelijk zullen de organisaties die zich scherp durven profileren winnen. Ook op de arbeidsmarkt!