Aantrekken en afstoten

Nederlandse werknemers zijn beduidend minder trots op hun organisatie dan een jaar geleden. Als gevolg daarvan kijken ze steeds vaker om zich heen naar een andere werkgever. Zegt een onderzoek van Integron op P&Oactueel.

In een eerder bericht kon je al lezen dat uit weer een ander onderzoek is gebleken dat ‘slechts’ 40% van de medewerkers zich betrokken voelt bij het eigen bedrijf. Deze ontwikkelingen worden meestal gezien als een probleem. Mijn moeder leerde me al: je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Dat geldt hier ook. Niet proberen, dus. Maar er zitten wel een paar dubbele kanten aan alle berichten over binden, boeien en flexibilisering.

Als we ervan uitgaan dat de arbeidsmarkt de komende jaren (weer) krap wordt – en ik denk dat dat wel het geval is – en het zaak wordt om ervoor te zorgen dat je medewerkers niet sneller weglopen dan strikt noodzakelijk is, dan heb je instrumenten nodig om mensen binnen te houden. ‘Instrumenten’ niet alleen als in: opleidingsbudgetten, loopbaanbegeleiding of financiële incentives, maar ook in: goed management, inhoudelijk en inspirerend werk en aandacht voor worklifebalance. Maar dat valt momenteel om de drommel niet mee, al dit soort leuke dingen doen terwijl de economie om ons heen in elkaar zakt. Zeggen dat je mensen wilt binden, maar tegelijk tientallen medewerkers ontslaan; zo’n boodschap komt niet over. Overigens toont het jaarlijkse onderzoek van Incompany naar medewerkerstevredenheid aan dat daar nog wel wat marge in zit. Bedrijven uit een en dezelfde sector scoren totaal verschillend, waarbij een verband zichtbaar is tussen tevredenheid en de door het bedrijf gehanteerde wijze van saneren. Maar niettemin: dubbele boodschap.

Flex-flex-flex

Ten tweede: in het licht van alle profetieën over een flexibele arbeidsmarkt, met een belangrijke rol voor ZZP’ers en ander ongebonden personeel, lijkt het me helemaal niet zo positief als mensen met geen stok bij hun werkgever weg te krijgen zijn. Zoals bijvoorbeeld de medewerkers in dit filmpje over een Amerikaanse worstfabriek, die – op een enkele uitzondering na – al dertig of meer jaar niets anders doen dan worsten vullen, ophangen of inpakken.

Medewerkers zijn dus minder trots op hun organisatie, eerder bereid om hun werkgever te verlaten en voelen zich minder betrokken bij het reilen en zeilen van het bedrijf. De vergrijzing gaat het vertrek van veel mensen betekenen. Bedrijven willen meer flexibiliteit en gebruik maken van medewerkers die niet per se een contract tot aan hun pensioen hoeven. In plaats van een probleem lijken mij hier eerder de eerste glimpen van een oplossing zich aan te dienen.