Recruitment: ruggengraten en slappe knieën

Een goed artikel vorige week op het weblog van Co-Unlimited over ‘HRM als ruggengraat van recruitment’. Recruitment begint steeds meer trekken van marketing te krijgen en raakt daardoor de voeling met de wortels in het HR-vak kwijt, is de strekking. Het is mooi dat hier steeds meer aandacht voor komt; zelf vind ik het ook een onderwerp waar we niet snel over uitgepraat moeten raken. Al was het alleen maar omdat een te grote nadruk op snelle marketingtechnieken uiteindelijk niet zal leiden tot duurzaam succes.

Als tegenhanger van sterk marketing-georiënteerde wervingstactieken heb ik daarom het begrip ‘slow recruitment’ bedacht. Maar ja, dingen werken natuurlijk altijd twee kanten op.

HR en marketing/communicatie zijn van oudsher een soort elkaar afstotende magneten. HR komt weliswaar in verschilllende vormen – afhankelijk van de vraag of het een objectivistisch of subjectivistisch perspectief heeft en of het gericht is op regulering of verandering – maar het lijkt me duidelijk dat de dominante stroming objectivistisch is en gericht op beheersing en processen. Simpel gezegd is het doel: men gaat op zoek naar de juiste man of vrouw op de juiste plaats en deze wordt, naar de behoeften van de organisatie, opgeleid, beoordeeld en beloond. HR is daarbij letterlijk een instrument waarbij rechtvaardigheid, gelijkheid, juistheid en volledigheid een belangrijke rol spelen.

Van zo’n aanpak moet marketing/communicatie doorgaans weinig hebben. Saai! Duurt lang! Komt niet over! Voor marketing telt meer de vraag: hoe breng ik mijn product zo over het voetlicht dat mensen het willen hebben? Met nadruk op de positieve kant – het apparaat kan alles – en met weglating van de mogelijk wat mindere kanten – bijvoorbeeld dat er wel idioot veel onbegrijpelijke knopjes aan zitten.

Veroordeeld

HR en communicatie zijn hoe dan ook tot elkaar veroordeeld. En dat ze als ‘afdelingen’ misschien niet altijd van harte door één deur kunnen, wil niet zeggen dat ze dat als disciplines niet kunnen. Sterker nog, ik ben er van overtuigd dat alleen een integratie van HR- en communicatiepraktijken ertoe kan leiden dat arbeidsmarktcommunicatie en recruitment samen een multidisciplinair vakgebied worden dat niet ten onder gaat aan territoriumdriften.

Voor beide betekent dat wel iets. Voor communicatie slaat het in de intro genoemde bericht de spijker op de kop: ga kijken wat HR nu precies doet, op welke wijze medewerkers worden ondersteund in hun loopbaan, ontwikkeling en worklifebalance. Maak deze HR-processen integraal onderdeel van de communicatiestrategie. Voor HR betekent het de introductie van een meer subjectivistische benadering van het vak, waarbij niet de (rechtvaardige, meetbare, controleerbare) processen, maar de mensen uitgangspunt zijn. Waar de hele organisatie bij betrokken is. Eng misschien, maar veel keus is er niet. De tijd van slappe knieën, pappen en nathouden en denken dat ‘systemen’ en ‘methodieken’ de zege(n) zullen brengen, is voorbij.