Waar nieuwsgierigheid van angst wint, ontstaat magie

Altijd als ik iets lees over de ‘kenmerken van generaties’, ga ik op zoek naar herkenning (mijn bouwjaar: 1977). Tot welke generatie behoor ik feitelijk en tot welke voel ik me aangetrokken? Ik zit precies tussen X en Y in: de Pragmatische generatie. Ik begrijp generatie X in de hang naar verbinding, maar ik handel vaak vanuit flexibiliteit van generatie Y.

Iedere generatie heeft zijn talenten en valkuilen. In tijden van grote veranderingen en transities is het belangrijk om deze kwaliteiten van elkaar te kennen en in te zetten. Om mensen wendbaar te maken zodat ze kunnen inspelen op de grote veranderingen is nieuwsgierigheid een handige sleutel. Is nieuwsgierigheid aan te leren of zit dat in je genen?

Lol in nieuwsgierigheid naar het onbekende
Mijn hele werkende leven ben ik bezig met het ontwikkelen, ontplooien, trainen van mensen in organisaties. Denk aan het coachen van een team, het begeleiden van een groep met een serious game als trainingsinstrument of het ontwikkelen van een opleidingsprogramma als talent manager. Ik bereid deze mensen voor op dat wat er op ze afkomt, zodanig dat het effectief is en – heel belangrijk – dat ze er een beetje lol in hebben. Lol in de nieuwsgierigheid naar het onbekende.

Daar waar het onbekend en spannend wordt, is de magic zone!

De onbekende toekomst
De noodzaak tot ontwikkeling en verandering lijkt steeds meer door te dringen in organisaties. Waar ik negen jaar geleden als junior consultant nog groepen begeleidde waar grote weerstand op de verandering zat, merk ik nu vaker een ‘zoemende energie en ontluikende nieuwsgierigheid’ naar die onbekende toekomst.
Niet alleen in commerciële bedrijven die letterlijk vechten om hun bestaansrecht, ook bij onderwijsinstellingen die kampen met teruglopende studenten of negatieve referenties. Dat vraagt om verandering en de noodzaak om oude gewoonte patronen te doorbreken.

Talenten van alle generaties
Een paar opmerkingen komen altijd terug. Zoals; ‘mensen willen wel veranderen, maar niet veranderd worden.’ Dan denk ik meteen; ‘mensen willen wel leren, maar niet geleerd worden.’ Neem als voorbeeld het onderwijs: docenten moeten blijven aansluiten bij generatie Y en Z in een organisatie die vooral door de Pragmatische generatie en de Verbindende generatie X wordt aangestuurd.

De brug bouwen terwijl je erop loopt
Een belangrijke les die ik heb geleerd is ‘mensen veranderen niet met de hulp van mensen die zelf niet openstaan voor verandering.’ Toen ik als jonge consultant negen jaar geleden een groep van 55 plussers vroeg of ze in het diepe willen springen bij een serious game, voelde het niet goed. Waarom? Omdat ik zelf ook niet in het diepe wilde springen. Wie ben ik dan om het hen te vragen? We springen samen, of we springen niet.

Hetzelfde geldt voor mij als moeder met mijn kinderen. De zwemles op zaterdagochtend staat niet op het favoriete activiteitenlijstje van mijn zesjarige zoon. De zwemvierdaagse daarentegen was een week van groots plezier. Waarom? Hij had het zelf geïnitieerd en papa of mama zwommen ook nog alle 48 baantjes mee! Dat hij in het midden van de baan stopte, omdraaide en zei: ‘Mama, ik vind het zó leuk dat jij meezwemt!’ maakte het helemaal áf natuurlijk.

Dit is wat ik noem de oogst van de begeleiding.

Het vak van leren en begeleiden is ontzettend interessant. Het vraagt van mij om me continu te blijven ontwikkelen (ik volg nu een driejarige opleiding ‘professionele communicatie bij het Phoenix Instituut in Utrecht), een open mind te houden en op zijn tijd uit mijn comfort zone te stappen om samen met jou in de magic zone te stappen. Gelukkig wint mijn nieuwsgierigheid het vaak van mijn angst.