Krapte in de zorg: de oplossing is ‘nabij’

De afgelopen maanden heeft Arjan Mackaay de zorg van wel heel dichtbij meegemaakt. Een overdonderende diagnose gooide zijn leven in september vorig jaar van het ene op het andere moment volledig op z’n kop. Een bijzondere ervaring die het beeld van werken in de zorg compleet heeft veranderd. Wat leerde hij over krapte, werving en arbeidsmarktcommunicatie binnen de zorg? Een gastblog van Arjan: 

Veel tijd om na te denken was er niet. Voor ik het wist lag mijn lot in handen van een topklinisch team van medisch specialisten. Om na een pittige operatie een paar dagen lang volledig afhankelijk te zijn van verschillende verpleegkundigen. Alle clichés zijn waar dus deze ook: pas wanneer je afhankelijk bent van zorg, besef je de waarde ervan. En dan doel ik niet alleen op de medische en verpleegtechnische handelingen, de (routinematige) controles en de nachtelijke rondes. Nee, ik denk dan vooral aan zaken als compassie en nabijheid.

Met menselijkheid wordt het echte verschil gemaakt

Een high five van de chirurg vlak voor de operatie. Een bemoedigend gesprek met een verpleegkundige midden in de nacht wanneer iedereen slaapt behalve jij. Een klein complimentje voor je inspanningen om – ik noem maar een lullig voorbeeld – met veel pijn en moeite overeind te komen in bed. Een duimpje vanaf de gang. Een hand op je arm als je pijn hebt. Aandacht. Gewoon aandacht. Een stukje menselijkheid in een situatie waarin je zelf maar een heel klein hoopje mens bent. Daarmee wordt in de zorg volgens mij het échte verschil gemaakt. En dat zit in je… of niet.

Werving in de zorg draait ook om aandacht

In de discussie over krapte, werving en arbeidsmarktcommunicatie binnen de zorg ontbreekt het aan compassie en nabijheid. En dat is best vreemd. Want afhankelijk als patiënten zijn van goede en persoonlijke zorg, zo afhankelijk zijn zorgorganisaties van goed en gemotiveerd personeel. En alleen al daarom verdienen zaken die het werken in de zorg meer én minder comfortabel maken onze oprechte aandacht.

Aandacht voor regeldruk bijvoorbeeld (BIG registratienummers tonen is wel het láátste waar professionals op zitten te wachten). Aandacht voor te kleine contracten (een beetje meer compassie met al die gedreven talenten die graag meer uren willen werken dan ze nu aangeboden krijgen).

Maar wat mij betreft vooral aandacht voor de diepste drijfveer van zorgmedewerkers: ‘er zijn’ voor de patiënt/cliënt, met alles wat ze in zich hebben. En dáár ook de tijd voor krijgen. (Nog even los van het feit dat ‘er zijn’ in sommige situaties gezien kan worden als een belangrijke verpleegkundige en medische interventie).

Aandacht, mensen. Aandacht. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?

Aandacht voor Employer Branding

Toch zie ik nog genoeg wervingsacties en -campagnes in de zorg die voorbij gaan aan die elementaire behoefte. Die met oppervlakkige kleurtjes en kraaltjes feitelijk niets anders communiceren dan “We hebben je nu nodig”. Maar zoals we allemaal weten kunnen verzorgenden en verpleegkundigen tegenwoordig overal terecht, dus er is méér nodig!

Zorgorganisaties die zich druk maken over de krapte op de arbeidsmarkt kunnen zich volgens mij al vrij snel onderscheiden. Door te laten zien dat ze de behoeften en drijfveren van hun (potentiële) medewerkers echt begrijpen en daar ook naar handelen. Door behalve met goede arbeidsvoorwaarden, technische innovaties en leuke plaatjes van een enthousiast team met een authentiek, eerlijk en geloofwaardig verhaal te komen waar mensen inspiratie en motivatie uit halen. Niet alleen op de eerste werkdag, maar elke dag opnieuw! En door blijvend te investeren in employer branding, zodat zelfs die potentiële zorgmedewerker die nu nog elders werkt over de streep getrokken wordt en denkt: ‘Daar wil ik zijn’.

Krapte is voor geen enkele zorgorganisatie meer ver van het bed.
Maar de oplossing is soms dichterbij dan je denkt.

Wil je hierover eens met mij van gedachten wisselen? Dat kan. Want dankzij de inzet, compassie en nabijheid van veel toppers in de zorg gaat het met mij gelukkig weer hartstikke goed.

Dit is een gastblog van Arjan Mackaay van Macknificent Arbeidsmarktcommunicatie.

Foto: Ken Treloar via Unsplash