Drie grondregels voor LinkedIn

Onlangs voegde LinkedIn een ranking toe die laat zien hoe jouw profiel gerankt is ten opzichte van anderen binnen jouw netwerk. De ranking is gebaseerd op het aantal keer dat je profiel is bekeken. Hoe meer mensen aanhaken bij social media, hoe meer het lijkt te gaan om grote aantallen volgers, likes en views. Laat ze maar. Hoe vaker ik dat zie, hoe meer ik terugval op de kracht van sterke, meervoudige persoonlijke verbindingen…en die hoeven niet zo groot te zijn qua aantal.

Toen ik mijn eerste LinkedIn uitnodiging binnenkreeg – ergens in 2005 – liet ik deze in eerste instantie een paar weken in mijn e-mailbox staan. Want wat moest ik daar toch mee? Waarom zou ik mijn cv online zetten zodat iedereen kon zien wat ik had gestudeerd, waar ik had gewerkt en wat ik nu deed? Bovendien had ik een mooi mapje met alle visitekaartjes van mijn zakelijke contacten. Misschien om te zien wie de contacten van mijn contacten waren? Van mijn echte vrienden wist ik toch wel met wie ze omgingen. Sowieso, als ik me nauwkeurig hield aan de instructie van LinkedIn “Only invite people you know and trust” kwam ik niet verder dan een handjevol. Maar goed, mijn nieuwsgierigheid won het van mijn terughoudendheid. Ik accepteerde de uitnodiging, maakte een profiel aan en stuurde een tiental vrienden een uitnodiging. Meer dan de helft beantwoordde mijn uitnodiging niet eens en de andere helft vroeg me waar ik nu in hemelsnaam weer mee bezig was. Uiteindelijk kreeg ik één vriend zover om met mij de sprong in het diepe te wagen.

Dat doe je maar in je eigen tijd!

Dan maar de richtlijn van LinkedIn wat oprekken en mensen die ik misschien niet zo goed kende en een aantal collega’s uitnodigen. Ook zocht ik binnen LinkedIn of ik andere vrienden en bekenden, oud collega’s en oud medestudenten kon vinden. Tevergeefs. In een conference call legde ik mijn Europese collega’s kort uit wat LinkedIn was en waarvoor we het zouden kunnen gebruiken als HR-professionals. Mijn manager in Londen was not amused en gaf duidelijk te kennen dat het niet de bedoeling was dat we ons op dit soort platformen begaven. Ten eerste omdat wij, en andere collega’s, dan makkelijk benaderd zouden kunnen worden door headhunters en recruiters (whuhhh?). Ten tweede omdat we dat soort verbindingen beter niet aan konden gaan met medewerkers. Het zou de neutrale positie van HR aan kunnen tasten (en stel je eens voor dat zo’n medewerker in een arbeidsconflict of ontslagzaak terecht komt). En ten derde, netwerken moesten we maar in onze eigen tijd doen. Dat ben ik toen ook maar gaan doen.

In drie zinnen

Ondertussen is LinkedIn uitgegroeid tot een enorm platform waar je jezelf kunt profileren, kennis kunt delen, kunt verbinden en netwerken en noem maar op. Visitekaartjes worden niet eens meer uitgewisseld, want we vinden elkaar toch wel op LinkedIn. Ook als we elkaar alleen maar even gedag hebben gezegd terwijl we bij de kapper zitten of elkaar op het terras ontmoeten. Toch heb ik nog steeds drie grondregels als het gaat om mensen toevoegen aan mijn LinkedIn-netwerk:

1. Ik wil weten wie je bent en wat je doet.

2. Ik wil je in de ogen hebben gekeken en IRL (in real life) gesproken hebben.

3. Ik wil in drie zinnen iets over je kunnen vertellen.

Of ik me altijd aan deze regels houd? Nee, zeker niet! Maar in 90% van de gevallen wel. Werkt het? Jazeker! Ik ben er van overtuigd dat als mijn netwerk alleen kwantitatief was, ik nooit zoveel interactie zou hebben en als het alleen kwalitatief was, nooit zo’n groot bereik zou hebben. Nu is het een mooie mix, een soort ‘distributed engagement’.